Moeder Aarde is niet meer
Vanochtend moet ik even mijn hart luchten. Gisteravond las ik een berichtje in onze plaatselijke krant waar m’n mond van openviel en waar ik nog steeds boos over kan worden. We hebben hier op de dijk en aan de rand van de stad, op een t-splitsing, een zeer markant bronzen (of koperen, dat is me niet geheel duidelijk) beeld staan. Het heet ‘Moeder Aarde’ en het is een grote moeke die van voor en van achter heel breed lijkt maar van de zijkant slanker dan slank. Een beeld waar je niet zomaar aan voorbij fietst.
Cultuurbarbaren
Maar sinds 31 december zie je slechts de sokkel van 2 meter 70 als je er als fietser langs fietst. Want het beeld is weg! Gestolen! Weggehaald door een stel cultuurbarbaren die het alleen om het brons of koper (lees: geld) te doen is. Ze hebben “Moeder Aarde” van haar hoge sokkel gehaald zonder dat iemand getuige was. Het beeld weegt nota bene een slordige 300 kilo, dus het is niet door een enkeling even snel afgevoerd. Dat moet een hele operatie zijn geweest… Welke idioot/idioten doet(n) zoveel moeite voor een paar euro’s aan brons of koper? Want de kiloprijs ligt op zo’n 5 euro, meer dan 1500 euro zullen ze er niet voor krijgen. Na een maand is dit geld ook weer op en zullen de barbaren weer op zoek moeten naar een ander beeld. Of de koperdraden van de NS. Ga toch een gewone baan zoeken, denk ik dan …
Lucebert
Maar mijn gedachten helpen hier niet, het is een machteloos gegeven. Ik denk ook niet dat de politie hier veel werk van zal maken. Niemand heeft er namelijk last van. Behalve de kunstenaar (wie dit is, kon ik niet achterhalen) en de mensen die cultuur wel veel waarde toedichten. Cultuurfans hebben we echter ook al niet meer in ons kabinet. Toen ik gisteravond nog onthutst nadacht over deze diefstal hoorde ik op de radio iemand zich druk maken over de enorme bezuinigingen op cultuur. Hij haalde de beroemde dichtregel van Lucebert aan:
“Alles van waarde is weerloos.”
De persoon op de radio had het niet beter kunnen duiden. Hij zei dat cultuuruitingen bescherming nodig hebben. Dit beeld stond daar open en bloot, zoals zoveel beelden doen, en was volledig weerloos. Weerloos tegen domme mensen die werkelijk geen waarde hechten aan andere dingen dan geld.
Wat niet is, is toch daar
Het beeld “Moeder Aarde” is dus niet meer. Het zal spoedig omgesmolten zijn en alles wat ons doet denken aan dit beeld is de lege sokkel. Net als de filosoof Roy Sorensen laatst als wintergast op tv zei over de Boeddhabeelden die door de Taliban zijn opgeblazen in Bamyan, Afghanistan. We zien ze niet meer en toch weten we wat er stond, hoe mooi en indrukwekkend het was. Mensen komen naar Bamyan om naar de leegte te kijken, foto’s te maken van de nissen waar ze ooit stonden. De leegte spreekt nog steeds, we blijven waarde hechten aan dat wat er niet meer is. Dat zal ik dan ook maar doen als ik straks weer op de dijk fiets; ik zal dikke moeke “Moeder Aarde” blijven herinneren als iets wat daar hoorde te staan, als ijkpunt, in weer en wind.
