Kunnen jongeren nog wel nauwkeurig lezen?
Afgelopen zaterdag had ik een briljante ingeving (dacht ik tenminste) en verwoordde die in een wervende e-mail die ik aan mijn hogeschoolstudenten stuurde. Ik had in het ‘onderwerp’ gezet: Free Saturday Morning Tip: Video Learning Opportunity. In mijn mail had ik de studenten de mogelijkheid geboden om op een eigen SD-kaartje met mijn camera (die ik uiteraard mee zou nemen naar de les) hun oefenpresentatie te filmen, zodat zij deze opname op hun eigen kaartje thuis zouden kunnen afspelen. Zonder pottenkijkers van klasgenoten en om er op hun gemakkie van te leren.
In de les gisteren vroeg ik mijn studenten of ze mijn mail hadden ontvangen. Jawel, dat hadden ze. Alleen, wat schetst mijn verbazing? Sommigen hadden alleen het ‘onderwerp’ gelezen en sommigen hadden hem wel gelezen, maar echt niet begrepen. Voor alle duidelijkheid: ik geef deze tweedejaarsstudenten Business English en communiceer standaard in het Engels, zowel mondeling als schriftelijk. Ik begon te twijfelen aan de inhoud of strekking van mailtje en heb ‘m er nog maar eens bij gehaald. Is ie nou zo scryptisch? Oordeel zelf:
Dear student of C2H/I and C2C,
One more week to learn how to become a great presenter, before we start grading. How? Tape yourself on video and review your own performance afterwards. Not in class (no time for that unfortunately) but at home! Without any critical classmates, just by yourself. Sounds good, huh?
What to do? Bring an SD-card (a regular one, size 3 x 2 cm) and we’ll put the card in my compact video camera. Someone in your group will tape your presentation and we’ll return your card afterwards. You could bring your own camera too, if you want.
So… this is an extra learning opportunity to really become a convincing and self-confident presenter!
See you next week.
Een van de opmerkingen die een slimme student overigens maakte was dat hij niet had begrepen dat ik mijn eigen camera mee zou nemen. Dat staat er toch wel in? Misschien niet letterlijk, maar op twee plekken kun je begrijpen (mits je nauwkeurig leest en interpreteert) dat de kaart in ‘my camera’ wordt gedaan en dat de studenten eventueel ook hun eigen camera kunnen meenemen.
Nadat ik wat was bekomen van deze eye opener over leesvaardigheid, ben ik mijn hersenen aan het pijnigen waarom men mijn mail niet snapte. Waar lag het nou aan? Te snel lezen? Slordig lezen? Scannend lezen? Multi-taskend lezen? Of, en dat is een gedachte die ik al langer in m’n hoofd heb rondspoken, kunnen deze jongeren niet meer rustig een stukje tekst van A tot Z doornemen en na afloop zelfstandig bedenken wat er nu werkelijk stond. Is het zo simpel?
Op 1 september jl. publiceerde NRC Next een opvallend essay van de Zwitser Rolf Dobelli die beweerde dat al het nieuws dat wij dagelijks te verwerken krijgen slecht is voor ons en voor ons brein. Het was een ietwat gechargeerd verhaal, maar toch, er zaten heel wat kernen van waarheden in. Zo zei Dobelli dat de meeste korte stukjes nieuws die we in een krant of op internet lezen geen toegevoegde waarde hebben voor ons persoonlijk, omdat ze niet direct op ons leven betrekking hebben. Of je het daar nu wel of niet mee eens was, feit is wel dat wij heel veel nieuwsflitsen van enkele regels tekst consumeren. De Zwitser beweerde dat wij daaraan licht of soms zelfs zwaar verslaafd raken. We willen steeds meer, maar niet meer van langere, diepgaandere stukken achtergrondinformatie. Nee, we willen over sensatie lezen, over anderen en over volkomen ver-van-ons-bed-weetjes. Ons echt verdiepen in belangrijke informatie die onszelf direct betreft, doen we steeds minder en wordt daardoor steeds lastiger.
Ik merk dat zelf ook; als ik een lang artikel lees, moet ik mijzelf steeds vaker ‘bij de les’ houden. Zeg eens eerlijk, lezer van dit blog, is dit stukje tekst al te lang? Hoe heb je het gelezen? Diagonaal? Of toch van A tot Z?
Morgen zal ik eens kijken wat de jongeren zelf zeggen waarom ze mijn mail niet hebben begrepen. Misschien krijg ik alsnog meer inzicht in hoe jongeren lezen. Wordt vervolgd!
